Waarom ik in 2024 nog steeds vierkant achter mijn beslissing van 2012 sta en hier over deel. 

De keuze die ik maakte was er uiteraard niet een welke je over 1 nacht ijs maakt en ook zeker niet bedoeld om mijn moeder in een verkeer daglicht te zetten. Temeer om pijnlijk zichtbaar te maken wat in mijn ogen 3e generatie (oorlog) slachtoffers teweeg brengt. Ook in mijn praktijk zie ik mensen terug komen die een zeker last bij zich dragen die niet van hen is. Ze blijven onbewust dragen wat niet aan hen is te dragen. 

Ook ik draag lasten welke van indirect bij mijn opa vandaan komen. De vader van mijn moeder is een zeer getraumatiseerde man geweest, oorlog en zijn familie karma was intens en dit wordt doorgegeven van generatie op generatie tot iemand er een halt op roept. Het vraagt om heling. Zie het als een steen in de stroming, de blauwe plek van trauma is wat je voor je eigen kinderen niet wenst. Onvermijdelijk want indirect worden mijn kinderen toch belast, ze missen immers hun oma. Toch is deze keuze zovaak heroverwogen. Mijn plek in de familie systeem was er een die bij aanvang van mijn aardse reis is niet kloppend en draagster als ik was had ik een keuze te nemen. Instinctief heb ik die al zovaak gemaakt en 12jr geleden bewust, als had ik geen idee wat familie systemen betekende, trauma of healingsprocessen stonden niet in mijn woordenboek. Ik had geen kaas gegeten van deze leerzame materie. Er was geen ontkomen aan met het mogen ontvangen van mijn kinderen. Ik wilde weten hoe, wat en waarom dingen gaan zoals ze waren gegaan. Het familie systeem is en was ontwricht daar kan je als persoon een transformatie op inzetten en daarmee al zoveel energie ombuigen. 

In vele gevallen kan je waarnemen dat waneer iemand op zijn of haar juiste plek gaat staan (dus niet de drager blijft van dat wat niet van jou is) maakt dat de rest eigenlijk als een puzzel in elkaar kan vallen. 

Ik kijk terug op een jeugd vol blauwe plekken en toch ben ik zeer dankbaar voor datgene wat mijn moeder voor mij gedaan heeft. Ook zij was immers 'slachtoffer' van dat wat haar is overkomen en ik weet zeker dat zij het beste gedaan heeft wat voor haar op dat moment haalbaar was en daarmee haar gezin gegeven heeft wat nodig was. Ik was ook voor haar een spiegel en daarmee net als mijn kinderen voor haar een klus die te klaren is welke voor iedere ouder uitdagingen geeft. Intens dankbaar voor mijn opa, door hem (en zijn trauma's) ben ik al lerende wijze met zijn en mijn blauwe plekken gekomen tot wie ik nu ben. Op zijn sterfbed voelde ik hem wegglijden tussen mijn handen. Er kwam rust, rust voor hem, eindelijk. Daarmee voelde ik dat het niet opgelost was maar rijping nodig had. Hoewel ik hem in dat leven niet op regelmatige basis zag, voelde ik zijn aanwezigheid vaak en nog. Ik ben een dankbare vrouw en ook ik doe net als mijn moeder dat gene waarvan ik denk dat goed is voor mijn kinderen. Maar vooral ook voor mij, ik heb immers mijn positie in de fontein te behouden. Graag had ik ze een echte oma gegeven, het zei zo, je kan niet missen wat je niet kent, zo is het ook. De rust welke de keuze met zich mee bracht maakte dat ik kon helen en daarmee de lijn uitgelijnd. 

Dankbaarheid dat ik met mijn ervaring mijn cliënten kan helpen en mijn kennis kan overdragen maken het pad van blauwe plekken een pad van ervaring en met die trots dank en eer ik mijn opa, moeder en familielijn.
Hulde aan trau-Ma. 

Liefdevolle eer en buiging naar hen.