Een week van stilte in jezelf. Beperkte prikkels van buiten af, maakt dat je binnenkomt in jezelf. Thuiskomen in wie je in essentie bent. Met wie identificeren we ons, onze emotie? Ons lichaam ? Wie ben jij eigenlijk of liever, ben jij wel iemand? Wie ben je niet? Een vipassana week, een van 5.15 in de ochtend de wekker, stilte, geen communicatie, geen contact, enkel meditatie tot 21:15. 8 volle dagen in Rust. Waneer gaf jij jezelf een moment van rust en wat bracht het je? 
En tuurlijk kan ik me de weerstand ook voorstellen, de eerste 48 uur werd ik mentaal ook enorm uitgedaagd, zeg maar gerust behoorlijk lunatiek. Gedachtes als ik moet de kinderkamers nog opnieuw behangen tot jeetje wil ik eigenlijk later begraven of gecremeerd worden. Je kan met niemand sparren of contact maken. En daar licht de sleutel, je hebt enkel jezelf en toch ook de uitnodiging niet in gedachtes te verzanden. Gedachtes komen op en je hebt ze te laten gaan. Ogenschijnlijk nuttig, uitdaging die toch echt los te laten. Even leven als een Monnik.  
Toch zou ik het zo weer doen, eerlijk ik mis het…. Hoe je na zo’n enorme reset weer alles in volledige dankbaarheid omarmen mag. Kleine dingen doen er ineens weer toe… Van het liefdevolle knikken naar vreemden tot een klein kaarsje branden. Niets voor gewoon aan te nemen en te ervaren dat dankbaarheid in de kleine dingen zit. Ja eigenlijk zou iedereen eens een duikje in het diepe mogen nemen. 😉